–στα λόγια η Αιμιλία Κάλτση
Νιώθω τον κόσμο
μια θηλιά στον λαιμό που με πνίγει.
Παλεύω
σε μια απέραντη τρικυμισμένη θάλασσα
–αν αφεθώ
και πνιγώ
ίσως και να σωθώ.
Κάθε τρικυμία μου,
σηματοδοτεί την νηνεμία.
Ένας φαύλος κύκλος.
Κάθε παφλασμός
μαίνεται στο δέρμα μου
προσπαθώντας ν’ απαλύνει
κάθε του πληγή.
Πρώτα η ανασφάλεια
μετά η ντροπή
τέλος η ενοχή.
Προσεύχομαι,
να ξεβραστώ με κάποιο τρόπο
στην στεριά σου.
Να μπορέσεις να με δεις γυμνή,
όπως είμαι πραγματικά.
Χωρίς άμυνες,
χωρίς υψωμένα κι άτρωτα τείχη.
Ευάλωτη κι ευένδοτη
να ξεκουράσω την ψυχή μου στην αγκαλιά σου.
Να νιώσω το χάδι σου μέχρι το μεδούλι μου.
–φωτογραφία από Pinterest–
στίξη 