–στα λόγια η Πένυ Καραγεωργίου
Έχω αναπτύξει μια σχέση αγάπης και μίσους με τις πόρτες.
Πότε τις λατρεύω γιατί απ’ αυτές περνάς για να έρθεις σε μένα,
πότε τις μισώ γιατί είναι οι ίδιες που σε παίρνουν μακριά.
Έρχεσαι και φέρνεις μαζί σου το καλοκαίρι
την εποχή που μισώ περισσότερο
αλλά όταν το φέρνεις εσύ βλέπω μπροστά μου ένα ζεστό μεσημέρι
στο οποίο ο ήλιος αγκαλιάζει όλο το δέρμα μου γεμάτος στοργή
και ξαφνικά το καλοκαίρι δεν είναι τόσο άσχημο.
Περνάς την πόρτα για να φύγεις και το δωμάτιο συννεφιάζει
κι όλα τα αγαπημένα μου πράγματα φαίνονται απλά μέτρια.
Φεύγοντας γυρνάς και με κοιτάς
κι ο ήλιος δύει για τελευταία φορά,
μέχρι να γυρίσεις για να σε καλωσορίσει με την ανατολή μιας καινούριας μέρας.
Μιας από αυτές που βρίσκω δύναμη να σηκωθώ και ν’ ανοίξω τα παντζούρια
γιατί είσαι εσύ.
–φωτογραφία από Pinterest–
στίξη 