-στα λόγια η Ελένη Παπαστεργίου
Το τασάκι γέμισε αναπάντεχα,
τα μισάνοιχτα ξεραμένα τρεμάμενα χείλη
και τα ρουθούνια βγάζουν συνεχώς καπνό.
Ξέρεις κάποιες φορές νομίζω πως δεν έχω τίποτα να πω
κι η γλώσσα μέσα στο στόμα μου πάλλεται,
σαν να έρχεται σε οργασμό
κι ο λαιμός με σφίγγει
γιατί παγίδευσα μέσα μου ένα σωρό άνοστα ή σιροπιαστά λόγια
που δεν ακούμπησαν καμία σελίδα
και καμία ψυχή δεν παρηγόρησα.
Με πονά σαν αδιόρατος φράχτης από σύρματα ηλεκτροφόρα η απουσία σου
κι έλεγα πως θα καταφέρω για εσένα πολλά
όσα δεν πρόλαβες να κάνεις πως θα τα έκανα εγώ για εσένα
μα είναι που πια δεν έχω δύναμη
σαν νερό κυλάω σε βράχια
κι όλο πονάω
κι όλο γίνομαι απότομη και βιαστική.
Έχω ξεχάσει πώς είναι να κάνεις μια νέα αρχή,
τόσα χρόνια κολλημένη σε έναν επίλογο
στην τελευταία θέση αστικού
–να σε περιμένω να ‘ρθεις.
-φωτογραφία από Pinterest–
στίξη 