-στα λόγια ο Νίκος Σταϊκούλης
Κι ίσως μια μέρα σε όνειρο
να καταφέρω τ’ ατσάλινα φτερά
κι όχι όπως κάθε πρωί να βουτάω στο κενό
και να σπάω τα μούτρα μου–
κάν’ το εικόνα:
κάθε πρωί ο γείτονάς σου να βουτάει απ’ το μπαλκόνι
ο σύντροφός σου να νομίζει πως έχει κατακτήσει τον κόσμο
το βράδυ όμως να κουλουριάζεται στην μπανιέρα
κάνε εικόνα ο εαυτός σου να παίρνει τα πόδια του αξημέρωτα
μέχρι τη μάχη
και το απόγευμα να αναζητά μετά μανίας
τρόπους να αποδράσει απ’ τον πόλεμο.
Που όλο αυτό
πρακτικά και χωρίς κόπο,
αξιοσημείωτα, αναπόδραστα
και κατηγορηματικά
σημαίνει ότι είμαστε ήδη στη μέση μιας
διαταραχής
όπως οι ναυαγοί στη μέση του κυκλώνα
κι υπάρχουν κάτι απίστευτοι μαλάκες
που μας λένε να μην περιγράφουμε
την καταιγίδα
αλλά να μιλάμε λέει για το νησί
που θα βρούμε μπροστά
για τον ήλιο που κάποια στιγμή θα βγει
ότι θα κάνουμε, λέει, ηλιοθεραπεία
σαν πλούσιοι άρχοντες
να μιλάμε λέει σαν να ‘χουμε
ήδη βγει από το νερό
κι ωστόσο όλο και περισσότεροι πνιγόμαστε
κι ωστόσο δεν μάθαμε ποτέ να κολυμπάμε
κι ούτε τους εαυτούς μας καλμάρουμε ποτέ
κι η βροχή μαστιγώνει τα μάγουλά μας
σαν μία Κίρκη
που ποτέ δεν θέλει να φύγουμε
μέσα απ’ τη θάλασσά της
και να σου χέσω τις παραλίες
και να σου χέσω τον ήλιο
που ο κυκλώνας είναι τώρα
μες στο κεφάλι μας
που τρύπωσε μέσα απ’ τα αυτιά
και τα μάτια
κι έχει γεμίσει το στόμα μας νερό
που το κρεβάτι μπάζει νερά κάθε βράδυ
κι ακόμη γαμώτο
δεν μπορώ με τίποτα να εξακριβώσω
αν έρχονται απ’ έξω
ή αν απλά έβρεξα πάλι το μαξιλάρι μου
και που ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω
με ποιες λέξεις έχω νοσήσει,
γιατί κάθε μέρα η μούρη μου βρίσκεται στην άσφαλτο,
αν απλά φοβάμαι που μου λείπεις φρικτά
ή πως ο κυκλώνας στο κεφάλι μου
δεν έχει σκοπό ν’ αφήσει
κανέναν αβύθιστο.
Κι ύστερα
τι σημασία έχουν οι λέξεις;
Οι λέξεις –μαλάκες μου– είναι ιός
που μας κατασπαράζει.
–φωτογραφία από Pinterest–
στίξη 