-στα λόγια ο Γ. Σ. Αλεξάνδρου
Μάλλον κάπου φταίω
κι αφήνομαι έκθετος
με δάκρυα μπροστά σου
δίχως φωνές δίχως κραυγές
στο βαγόνι του τρένου
και στο δρόμο δακρύζω
καρφί στο μάτι των σκληρών–
τα δάκρυά μου είναι
η υγρή ψυχή μου
μα ύστερα
δεν αρκώ, φαντάζομαι
κι έχω τη θλίψη σύντροφο
από τα γεννοφάσκια μου
μια θλίψη που φιμώνει τον θυμό
έναν θυμό που θέλει να συνθλίψει
τον κόσμο που δεν σέβεται
το βαθύ μου συναίσθημα.
Θύμωσα και ξέρω
πέρασα τις νύχτες του τρελού
με τον παλμό στο στόμα
με τη φλέβα στο μαξιλάρι
με τα μηνίγγια να μετρούν
τα δευτερόλεπτα
στις πιο προσωπικές μου
καραντίνες
θύμωσα και ξέρω τα άκρα
κι από γνώση κι από άγνοια
τον θήτευσα τον ρόλο του κακού
και δεν μου ταίριαξε
κάναν διαμαρτυρία τα ποιήματα μου
κι έσπασα.
Είμαι άντρας που κλαίει και πενθεί.
Είμαι άνθρωπος.
–φωτογραφία από Pinterest–
στίξη 