-στα λόγια η Στέλλα Κ.
Κι αν ποτέ βρεθείς στο περιθώριο
μην απελπιστείς.
Μην τελέσεις εκείνες τις ανείπωτες νύχτες
δίχως έρωτα.
Κι αν καίγεσαι
ν’ ανάβεις φωτιές, να βρεις το φως σου
κι αν δεν ποθείς, πάψε να νοσταλγείς.
Ποιο το νόημα χωρίς την προσμονή;
Η προσμονή φέρνει αγκαλιά κι η αγκαλιά αγάπη.
Κι αν το πρόσωπο στον καθρέφτη που κοιτάς
δεν το αναγνωρίζεις πια
σκέψου
κάθε έκφραση και στιγμή
κάθε ρυτίδα κι ένα ψεγάδι εντός σου
κάθε ανάσα κι ένα συναίσθημα.
Κι αν ανασαίνεις, λαχταράς ζωή
και τότε είσαι ζωντανός
απόλυτα και ολοκληρωτικά ζωντανός
με μια καρδιά που πάλλεται σαν τρελή
να βρει το ιδανικό της
κι όσο χτυπά μη φοβάσαι.
Κανένας «θάνατος» δεν την αγγίζει.
Εσύ ν’ αγαπάς, όπως σ’ αγαπώ.
Πάντα θα σ’ αγαπώ.
-φωτογραφία από Pinterest–
Πάρα πολύ όμορφο. Στα ποιήματα δύσκολα μπορείς να αποτυπώσεις λόγο κρίσης. Μόνο να νιώσεις. Την καλησπέρα μου.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!