-στα λόγια η Εσμεράλδα Γκέκα
Ι
Στη Μητρόπολη σφιχταγκαλιασμένοι
το Πάσχα, ακούγαμε τους ψαλμούς
μ’ ένα ζευγάρι αυτιά μονάχα.
Ως ένα που γινόμασταν, καθώς μας έραβε
ο ήχος.
Θα’ ταν που δεν σε αγαπούσα ακόμη τότε.
Θα’ ταν που δεν είχα προλάβει να σε καταπιώ στο πένθιμο όνειρό μου.
ΙΙ
Τουρίστες και πιστοί
γύρω κουρδισμένοι αρχιτεκτονικά.
Ένα πένθιμο τσίρκο γύρω.
Μα εμείς τα μεταλλικά φώσφορα θηρία
που χιμήξαν
κατασπαράζοντας ο ένας του άλλου
τα δερμάτινα κλουβιά.
ΙΙΙ
Σύρθηκα και φέτος στη Μητρόπολη
με τους πιστούς και τους τουρίστες
–εγώ, με μια στάλα ψυχής
απ’ της Κολάσεως την κολυμπήθρα–
στον ξένο θεό ανάβοντας κερί
ικέτεψα να σε ξεχάσω
και, σαν να’ τανε ζωή
έσβησε το φυτίλι με τη μία.
Δεν ήταν φαίνεται ούτ’ αυτός
αρμόδιος
να σβήσει τη μαγεία.
–φωτογραφία από Pinterest–
στίξη 