-στα λόγια ο Νίκος Σταϊκούλης /
φωτογραφία: paranoiko_xaos
Έψαχνα κι έψαχνα
τι είσαι και τι είμαι
έγινα αγρίμι φοβερό έγινα Προμηθέας
κι έγινες όρνιο που έτρωγε αργά το σώμα μου κάθε μέρα
έγινα άνεμος·
εδώ, λέω, σε έπιασα
παντού θα σε αγγίξω
κι όμως δεν βρήκα τον τρόπο
να τρυπώσω μέσα σου.
Έγινα στο τέλος άμμος
κι όμως
πάλι με καταπλάκωσες.
Ώσπου στο τέλος
βρήκα την καλύτερη παρομοίωση:
εσύ η θάλασσα
κι εγώ ο βράχος
να κατατρώς κάθε μέρα
λίγο απ’ το σώμα μου
κι εγώ να αρκούμαι
να χαραμίζω αργά
τα κομμάτια μου μέσα σου
σε κάθε ανεπαίσθητο άγγιγμά σου.
στίξη 