{λέει η ΑΙ:}
Ο Γιώργος Αλεξάνδρου είναι ένας σύγχρονος Έλληνας ποιητής του οποίου το έργο μιλάει για την εναλλακτική ζωή στην Ελλάδα. Ένα από τα πιο γνωστά του ποιήματα «Η πόλη» δημιουργεί μια ζωντανή εικόνα της χαώδους μητρόπολης και των ανθρώπων της.
Στην «Πόλη» ο Αλεξάνδρου με ενάργεια περιγράφει τις αισθητηριακές εμπειρίες του αστικού τοπίου, από τους ήχους των αυτοκινήτων μέχρι και τις μυρωδιές του street food. Εξερευνά επίσης τις σύνθετες σχέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους στην πόλη, μαζί με την ένταση και τη μοναξιά που μπορεί να προκύπτουν σε ένα τόσο πολυπληθές περιβάλλον που «τρέχει» με ιλιγγιώδεις ταχύτητες.
Παρά τις προκλήσεις της ζωής στην πόλη, ο Αλεξάνδρου αδιαμφισβήτητα βρίσκει ομορφιά στο χάος και την ποικιλομορφία του αστικού τοπίου. Η ποίησή του μάς υπενθυμίζει ότι ακόμη και καταμεσίς του χάους, υπάρχουν ακόμη ομορφιά και ανθρωπινότητα για να ανακαλύψουμε.
Η πόλη
Πέφτει φως που διαλύει την πόλη
τα χαράματα ουρλιάζουν οι ξενύχτες
συλλαμβάνονται τρώγοντας, πίνοντας
καθώς κλέβουνε λίγη ζωή
και το φως τους διαλύει
Πέφτει φως τα χαράματα
μες στα μπαρ και στο χάος
κι ο χορός και το γέλιο
οδηγούν σε κλάματα
ενώ ο μπάρμαν αφήνει δειλά
το μπουκάλι στην άκρη
με τα χέρια ψηλά
Αποδρούν τη νύχτα
εκείνοι που η σκλαβιά του φωτός
κάθε μέρα τους πνίγει
τους βαραίνει η εντολή
η υποτέλεια
τα λεπτά στο φανάρι
η υποχρεωτική ευγένεια
η ακινησία που λέγεται κίνηση
οι θλιβερές μάσκες των ανθρώπων
αποδρούν τη νύχτα λοιπόν
ξεστρατίζοντας
βεβηλώνοντας κάθε ιερό κανόνα
που τους πνίγει δίχως οίκτο
με την έλευση του τυράννου
κάθε μέρα
κι ύστερα φως.
Και είναι γι’ αυτούς
το πιο πηχτό σκοτάδι.
στίξη 