-στα λόγια ο Νίκος Σταϊκούλης
Τώρα που οι δρόμοι βαραίνουν
αλλά η μουσική αδυνατεί,
οι ήρωές μας πεθαίνουν ένας ένας
και δεν αντικαθίστανται
τώρα που η ποίηση είναι τρόπος καριέρας
και σιωπή,
πώς λέγεται η εποχή μας;
Το βράδυ ξαπλώνουμε
με τα πόδια ανοιχτά
κι ουρλιάζουμε
«πνίξε με κόσμε
πιο δυνατά»
/καταβροχθίζουμε λωτούς
μετά από κάθε συμφορά
/ο δήμαρχος φοράει τις πυτζάμες του
μόλις η πόλη ασφυκτιά
όλοι οι δρόμοι είναι ελεύθεροι
και τα σκυλιά απλωμένα
/κάποια θύματα
είναι πιο σημαντικά από άλλα
και τα πνιγμένα ζώα εμποδίζουν
τη διάσωση των ανθρώπων
/θα σηκωθεί μια νύχτα απ’ το κρεβάτι της
η νέα οργή
και θα σας π ν ί ξ ε ι
/αν δεν καταλάβουμε τα σπίτια τους
θα έχουν πάντα κάπου να μείνουν
/πάμε μ’ ό,τι μας έμαθαν τα αστικά:
«πιέστε παρατεταμένα
μέχρι ν’ ανάψει η φωτεινή ένδειξη».
Η επόμενη στάση πέφτει μακριά.
–φωτογραφία από Pinterest–
στίξη 