-στα λόγια ο Γιώργος Συμνιανάκης
Ερχόμουν τις νύχτες
Και σκόρπιζα τριαντάφυλλα
Στη γειτονιά σου
Κρύβοντας τα ποιήματά μου
Κάτω απ’ τη γλώσσα
Ύστερα τα έγραφα σε τοίχους
Στο πάρκο εκείνο
Κάτω απ’ το σταθμό
Δεν με ένοιαζε αν τα δεις
Αρκεί που στα είπα
Ύστερα φύσηξα ψηλά
Την τελευταία τζούρα
Να έρθει να σε βρει.
Λέγαν τριγύρω
«Δεν ξέρεις να αγαπάς»
Μετά ροχάλιζαν
Και εγώ καβαλούσα
Ρόδες τα μεσάνυχτα
Και έτρεχα στην πόλη τραγουδώντας
Μονάχα για το βλέμμα σου
Μιλούσα για σένα στα πάρκα
Και με έδιωχναν οι γείτονες
Ξημέρωσε σαν είπα το όνομα σου.
Κι ύστερα
Όταν βρεθήκαμε ξανά
Είχα φυλάξει
Κάθε στιγμή που έζησα
Όσο έλειπες
Και φρόντισα
Να σου τις δώσω όλες
Μονορούφι
Στην τελευταία μας νύχτα.
Μα ήταν όνειρο.
Μπορείτε να ακούσετε το ποίημα εδώ:
–φωτογραφία από Pinterest–
στίξη 