-ένα όραμα από τον Γιώργο Συμνιανάκη
Έτσι καθόμασταν
Σε εκείνες τις καρέκλες
Στη γωνία του σαλονιού
Κι έπαιρνα εγώ τη θέση
Στο σκοτάδι
Και εσύ στο φως
Σαν σε σκακιέρα
Κι εσύ περήφανη
Πάντα στο φως
Μπρος στο παράθυρο
Η δική σου η καρέκλα
Με ένα τσιγάρο κρατώντας
Φυσώντας ψηλά τον καπνό
Τάχα αδιάφορη
Τάχα φευγάτη
Και το τραπέζι εκείνο
Άχαρο ανάμεσά μας
Σαν σε διαπραγμάτευση
Εγώ και εσύ απέναντι
Μα εμείς το βάλαμε
Κάποτε δεν είχε τραπέζι
Κρεβάτι είχε
Παλμούς είχε
Είχε ανάσες βροντερές
Είχε το «Σ’ αγαπώ»
Του τρομαγμένου
Από τον έρωτα
Ποιό τραπέζι
Ποιές καρέκλες
Ποιά σιωπή μου λες
Κοίτα οι καρέκλες
Είμαστε εμείς
στίξη 