-στα λόγια ο Νίκος Σταϊκούλης
Κυρίως ήθελε την ησυχία του.
Αλλά η ησυχία
του τριβέλιζε το μυαλό
λες κι έκανε περισσότερο θόρυβο
από οποιαδήποτε φασαρία
κι από οποιαδήποτε κούραση
κι άρα δεν ξέρει τι να κάνει.
Γεμίζει το κεφάλι του ονόματα
γεμίζει γεμάτος γεμίσεις εικόνων
αλλά έχει ξεχάσει το δικαίωμα στο θρήνο
έχει ξεχάσει τι πάει να πει
να πίνεις μια μπύρα
τίγκα θλιμμένος
κοιτώντας τον τοίχο
ακινητοποιώντας τον χρόνο
παγώνοντας το μυαλό.
Δεν είναι τόσο έξυπνος
όσο νομίζει
κι αυτό το ξέρει.
Η πλάτη του έχει αρπάξει φωτιά
κι αυτό το ξέρει.
Οι συνειρμικές λειτουργίες
των χυμών του εγκεφάλου του
αναπαράγουν στιγμές
αναπαράγουν ρυτίδες, δόντια,
λέξεις που ξέφυγαν από κάποιο στόμα,
χείλη που άνοιξαν, δάχτυλα που γλείφτηκαν
πλάτες που ανεβοκατέβαιναν στην ανάσα,
στιγμές που δεν πρόκειται να επιστρέψουν
κι αυτό το ξέρει.
Κι αυτό το ξέρει.
Υπάρχει ένας μύθος
που λέει πως μέσα στο σώμα
το κρασί ζεσταίνεται κι εξατμίζεται
στο στομάχι
κι όλες οι αναθυμιάσεις
πάνε και εγκαθίστανται
σ’ ένα σημείο του εγκεφάλου
που κάπως σχετίζεται με τη μνήμη.
Κάθε βράδυ τεστάρει το μύθο
όμως ακόμη θυμάται.
Δεν έχει νερό να ρίξει στην πλάτη
δεν έχει κρασί να ρίξει στο στομάχι
κι η φάση είναι πως δεν ξέρει τι να κάνει
κι άρα δεν ξέρει τι να κάνει.
Θα ήθελε να γυρίσει τον κόσμο αυτόν τούμπα
θα ήθελε να πάρει μέρος σε αγώνες
αλλά δεν ξέρει τι να κάνει.
Θα ήθελε να γυρίσει μερικά χρόνια πίσω
αλλά δεν ξέρει τι να κάνει.
Θα ήθελε να μπορεί να μοιραστεί
όσα έχει στο κεφάλι του
αλλά δεν ξέρει τι να κάνει.
Θα ήθελε να γυρίσει
θα ήθελε να επιστρέψει
θα ήθελε να αναδρομήσει
θα ήθελε να επαναλάβει
θα ήθελε να μείνει για πάντα
θα ήθελε να ξαναζήσει
αλλά δεν ξέρει τι να κάνει.
Κι απ’ όλα τα πράγματα
που θα ήθελε
θα ήθελε περισσότερο
να την ξαναδεί
να ανασαίνει ήσυχη
δίπλα του στο κρεβάτι
να βλέπει το δέρμα της
να αντανακλά στη λάμπα
να καπνίζουν ξανά ένα τσιγάρο μαζί
αλλά δεν ξέρει τι να κάνει.
–φωτογραφία από Pinterest–
στίξη 