-στα λόγια ο Γιώργος Συμνιανάκης
Κι εγώ
που πάντα νόμιζα
πως ήμουνα μικρός
δεν είμαι πια
δεν είμαι πια
μικρός στα μάτια σου
όταν σου λέω
«μείνε» ή «φύγε»
ούτε στα μάτια
του μαθητή
που με ρωτά
«κύριε σωστό είναι;»
όσο κι αν περιμένω
μες στις μέρες
κάποιος να πει στα λάθη
«δεν πειράζει»
δεν είμαι πια
έχω άσπρες τρίχες στα μαλλιά
είμαι εκείνος που έλεγα μικρός
ότι θα είμαι στα 30
είμαι εκείνος που έλεγα
«έχω ακόμα.. έντάξει..»
συναισθηματικά
είμαι ασανσέρ μέσα στα χρόνια
και το κουμπί του ορόφου
το πατούν οι καταστάσεις
όσα κι αν είπα
ο, τι κι αν έκανα
εγώ κρυβόμουν
από πίσω
κι εκεί
δεν είναι πια κανείς
κι η αποκάλυψη
πονάει
στο προσκήνιο
απλώς τρομάζω
πως ίσως έχασα
στιγμές
ενός ενήλικα
παριστάνοντας
τον έφηβο
μάλλον
ακόμη χάνω
κι ίσως τον παριστάνω
σε αυτό το ποίημα ακόμη
όμως
δεν είμαι πια.
-φωτογραφία από τον Hollis Brown Thornton–
στίξη 