Απόγευμα, διαμέρισμα

 

Προσπάθησα πραγματικά πολύ
να μην είμαι κάποιος άλλος.

 

Ώρες ώρες χάνω ολοκληρωτικά το νόημα
κοιμάμαι μες στο απόγευμα
φοβάμαι το αύριο
κι έτσι σκαλίζω με μανία
-καθότι επάγγελμα-
να βρω αν τελικά υπήρξε
κάποιο έστω νόημα στο παρελθόν.

 

Που είσαι;
Ξέρεις κάποτε ένα αδέσποτο σκυλί
αναγνώρισε το σφύριγμά μου
κι έπεσε μέσα στην αγκαλιά μου
χάριν της φροντίδας που του είχα δείξει

ε λοιπόν κάθε μέρα γυρνάω
τους δρόμους και σφυρίζω
μήπως βρεθείς κάπου
και θυμηθείς τις πρώτες ώρες.

Δεν είναι άλλο το νόημα του παρελθόντος και της μνήμης
από το σφύριγμα

Γράφω λόγια που δεν έχω ιδέα τι σημαίνουν.
Κάποιος άλλος μου υπαγορεύει στο κεφάλι μου
τι να γράψω.
Αρκετά κάθισε λέει
και με προειδοποιεί πως τώρα
πια δεν θα σωπάσει.

Κι έτσι καθώς οι γίγαντες
περιφέρονται και ρουφούν με μανία ολόκληρη τη γη
εγώ κρυμμένος στην καλύβα μου
δεν βγαίνω
αφού φωνάζουν με ορμή
διαλύοντας κάθε φιλοδοξία μου
στην άσφαλτο.