– στα λόγια ο Γ. Σ. Αλεξάνδρου
Αν πονάω καθώς με ακουμπάς
Δεν φταις εσύ
Φταίνε τα χέρια που με δείρανε
Και αφού δεν φεύγει η μελάνια
Τα ακούς εσύ
Όμως δεν φταις εσύ
Δεν φταις εσύ για τα μέρη που περπάτησα
Για τους μώλωπες που προέκυψαν
Από τις συναναστροφές
Φταίει που δεν τους έβλεπα
Που δεν έκατσα να τους γιατρέψω
Κι όλο γυρνούσα να με δείρουν
Σιγά σιγά από εθισμό
Κι ας κλαιγόμουν
Κι ας έλεγα πως ήθελα να φύγω
Δεν φταις εσύ λοιπόν
Που με χάιδεψες και πόνεσα
Ίσως να φταίνε τα χέρια που υπήρχαν
Πριν γεννηθώ
Κι ύστερα η δύναμη της συνήθειας
Που με έκαναν να αναζητώ
Αυτή τη γαμημένη βία
Που πάντα μισούσα
Μα όλο με τράβαγε λόγω οικειότητας
Φύγε λοιπόν
Γιατί φοβάμαι πως θα γίνω όσα μισώ
Και εσύ δεν φταις
Θα έρθω να σε βρω όταν γιατρέψω
Τις πληγές που μόλις είδα
Θα έρθω να σε βρω
Που να με πάρει
Θα το κάνω!
Θα έρθω εγώ
Να σε αγαπήσω
Όπως σου αξίζει
Όπως μου αξίζει.
στίξη 