-στα λόγια ο Νίκος Σταϊκούλης
Η Μαίρη απόψε δεν μπορεί
να πάει σινεμά
ο μήνας έχει δώδεκα
κι οι μέρες δεν θα βγούνε
αυτή την εβδομάδα τής έφυγαν πολλά στα σχολικά
αλλά τα δυο μικρά στο πάτωμα γελάνε.
Η Μαίρη σκέφτεται τον θάνατο πολύ
δεν έχει ιδέα αν θα γεράσει
κάπου το διάβασε ότι η δική της η γενιά
δεν θα προλάβει κάποια ηλικία
(και χθες ένας γνωστός της πάτησε τα εβδομήντα
κι ήρθε και της ψιθύρισε πως εκείνοι απέτυχαν
λέξη που της κάθισε στο λαιμό
–τι θα γινόταν αν κι εκείνη–).
Στα ράφια τα βιβλία της είναι όλα διαβασμένα
κι έχει ενοχές που σκέφτεται καμιά φορά
πόσο ωραία θα ήταν να δραπέτευε
–αχ να δραπέτευε–
μέσα σε κάποια σελίδα.
Τις νύχτες που κρυώνει
σηκώνεται και πάει στην κουζίνα
στέκεται πάνω απ’ τον ακάλυπτο
καπνίζει κρυφά με το λευκό φως αναμμένο
δεν προσπαθεί να θυμηθεί
τη γεύση των τσιγάρων στη γκαρσονιέρα
την αίσθηση που αφήνει ένα χρησιμοποιημένο στρώμα
κι αν έχει ζέστη
τη βγάζει στο μπαλκόνι μέχρι αργά
καπνίζει πάλι·
η πόλη ξαπλώνει
κι εκείνη θέλει να δει τα μάτια της να κλείνουν.
Η Μαίρη αυτό το μήνα σκέφτεται πολύ
δεν θέλει να τ’ αφήσει μόνα τους
δεν ξέρει όμως πόσο θ’ αντέξει.
Τα βράδια το τσιγάρο της τής λέει να δραπετεύσει
και τι ωραία που θα ήταν
να είχε απόψε να πάει σινεμά.
–φωτογραφία από Pinterest–
στίξη 