-στα λόγια η Ισμήνη Κατσάβαρου
Μπορεί επίτηδες να μένω πίσω.
Αυτό αυτόματα σου προσδίδει μια ικανότητα να αντιληφθείς τα γεγονότα και τα συναισθήματα λίγο πιο αργά και με περισσότερη προσοχή. Αυτό αυτόματα μπορεί να σε κάνει να χειριστείς πιο δύσκολους λογαριασμούς πριν την λήξη της προθεσμίας. Και αυτό αυτόματα θα σε κάνει ικανό στα μάτια κάποιου άλλου. Ίσως βρεθείς συνετός και τίμιος σε μια απόλυτα προγραμματισμένη συνθήκη επιβίωσης. Αυτό αυτόματα θα σημαίνει μια νίκη, ίσως η μοναδική στιγμή που θα νιώσεις περήφανος για εσένα θα είναι όταν στο εκμυστηρευτεί κάποιος άλλος που σίγουρα είναι πιο αντικειμενικός και ορθολογιστής χωρίς να επηρεάζεται από συνειρμούς δύσκολων συναισθημάτων που τυχόν έχεις βιώσει, που τυχόν κατάφερες να σηκωθείς, που τυχόν πλέον απαιτείς να μη ζεις. Αυτόματα θα αφήσουμε λίγο τα χέρια μας κάτω γιατί οι αγκαλιές πλέον δεν είναι καταφύγια πόθων αλλά σαρκικών εγκλεισμών. Δεν θα σου μιλάω όταν θα κατεβαίνουμε την Αρεοπαγίτου γιατί οι υποχρεώσεις της εβδομάδας θα πολιορκούν το μυαλό μου και η μυρωδιά σου δεν θα είναι ικανή πλέον να με ταξιδέψει μέχρι τον απέναντι μονόδρομο. Τα στόματα μας δεν θα διψάνε αλλά θα έχουν μείνει στεγνά και το νερό θα αποτελεί σπάνιο είδος προς εξαφάνιση. Η Ακρόπολη δεν θα φωτίζει τις γνώσεις άλλα τους φόβους που θα έχουν απομείνει ατελείωτοι κάτω από τις επιβλητικές κολώνες. Οι ενοχές θα σκαρφαλώνουν όλο και πιο κοντά στα 70 μέτρα μέχρι να κολυμπήσουν στις απαρχές και να χοροπηδήσουν δεξιά και αριστερά από τα κυματιστά αυλάκια που λάτρευαν. Η διαδρομή θα διαρκεί 15 χρόνια και το κάθε μας βήμα θα αντιστοιχεί σε 3 μήνες και σε 4 δισεκατομμύρια παλμούς της καρδιάς. Αυτόματα αυτή η ιστορία θα φαντάζει μια ρομαντική εκδοχή του εαυτού μου που θα μπορούσε να συνεχιστεί μέχρι το σπίτι μας. Εσύ να βάζεις τα κλειδιά στην πόρτα, κι εγώ να ανοίγω τα παράθυρα. Εσύ να βάζεις τον δίσκο του Παύλου κι εγώ να τρέχω να ψάχνω μια παλιά ελληνική ταινία με την Αλίκη και τον Παπαμιχαήλ. Εσύ ξαφνικά να θες αγγίξεις τα σεντόνια και εγώ να προτιμώ να ακουμπάω τα μαξιλάρια. Με τα πρώτα γυμνά πόδια να σηματοδοτούν στους περαστικούς ότι είχαμε κι εμείς τα κότσια να πούμε ότι ζήσαμε κάτι μεγάλο. Αυτόματα θα είχαμε αγαπήσει και θα είχαμε αγαπηθεί στα μάτια κάποιου άλλου. Αυτό θα σήμαινε πώς μπορέσαμε να υπάρξουμε ευτυχισμένοι. Ίσως να αγγίξαμε και λίγο και την τακτική του κόσμου που αγωνιά να γεννιέται, προσδοκά να δουλεύει, προσπαθεί να νοιάζεται, λυτρώνεται να αγαπά και τρέχει να πεθάνει. Εκείνη την στιγμή θα νιώσουμε λίγο πιο μικροί και ανασφαλείς.
Αυτό αυτόματα δεν θα είναι σωστό σύμπτωμα για τον έρωτα σε κάποιο τυχαίο βιβλίο της ψυχολογίας. Κι εγώ θα πάρω τα λόγια του περισσότερο τις μετρητοίς από ό,τι τα δικά σου. Αυτό θα μας επιτρέψει να γυρίσουμε στο ίδιο μέρος με την ελπίδα οι ανάσες μας να τρέξουν πιο γρήγορα από εμάς αυτήν την φορά. Σε 15 χρόνια θα είχαμε φτάσει στην φτερωτή νίκη. Εκεί τα στόματα μας θα διψάγανε κάθε λεπτό αλλά θα τα γεμίζαμε με περισσότερα φιλιά και τα αναψυκτικά, θα ήταν απλά τα προκαταρκτικά μιας αγκαλιάς που θα κοστολογούνταν πολύ πιο ακριβά. Εκεί θα ήταν αδύνατο να συγκρατώ περισσότερες από 4 πληροφορίες και οι γνώσεις μου θα αντιστοιχούσαν μέχρι την Τρίτη δημοτικού. Τότε θα σε γέμιζα με περισσότερα χάδια και με λιγότερες λέξεις, όπως αρμόζει σε αυτήν την θαρραλέα νιότη. Θα είχα την ικανότητα να γυρίσω τον χρόνο πίσω και να σταματήσω όπου θέλω, όπως τώρα που μένω επίτηδες μπροστά του για να τον εμποδίσω. Αυτή η διαδρομή θα ήταν πιο γρήγορη σαν το πρώτο μας φιλί και τα χέρια θα (μας) κρατούσαν ανάμεσα στην φωτιά τους. Εκεί οι δρόμοι μας θα χωρίζονταν γιατί θα είχαμε τα κότσια να παραδεχτούμε ότι η αγάπη μας θέλει άλλες 5478 βόλτες για να μαγευτεί από τα φώτα της Ακρόπολης. Εκεί ίσως να μας έβλεπε στο διπλανό καφέ και να περίμενε υπομονετικά την σειρά της, καθώς αγωνιούσε να γεννηθεί στον κόσμο μας.
Το μυστικό μας δεν θα ήταν φανερό πια σε όλους, παρά μόνο σε εμάς. Και θα είχα την δύναμη να στο ψιθυρίσω. «Στο άγαλμα της ζωής, η αγάπη έχει τοποθετηθεί με τέτοιο τρόπο ώστε να ξεκολλάει τόσο εύκολα και να ξαναμπαίνει στην θέση της πάλι.» Κι ας μας κατηγορήσουν για ιεροσυλία όπως τον Φειδία, κι ας μας εξορίσουν όπως τον Αίσωπο. Τουλάχιστον τώρα ξέρω πως η δικιά μου οβίδα έχει την δύναμη να διαλύσει την αρχή, με όπλα τους αυτόματους συνειρμούς που θα ξέρουν τα πάντα για εμένα και θα επηρεάζονται από την αγάπη μου πριν την αρθρώσω. Αυτή ξεχάσαμε πως ενώ ακολουθεί την τακτική του κόσμου δεν τρέχει ποτέ να πεθάνει, απλά γυρνά στο ίδιο σημείο που χάθηκε για να ξαναμπεί στην θέση της. Αυτή η τακτική θα μπορούσε να με ακολουθήσει.
Έτσι κι αλλιώς αυτή χτίστηκε π.Χ, δηλαδή πριν χρειαστεί να σου πω σ’ αγαπώ στην πιο μεγάλη γιορτή με τα υψηλότερα τείχη.
-φωτογραφία από Pinterest–
στίξη 