-στα λόγια η Ελένη Γεωργίου
Θα ‘θελα μια φορά
Να πιστέψω στην αθανασία των ερωτικών πραγμάτων
Τη χίμαιρα της εφηβείας
Να μη φοβάμαι το γκρεμοτσάκισμα
Να μη λυπάμαι για τον πόθο μου
Να μην τον βαφτίζω εξαρχής εφήμερο
Να μην κλαίω από τώρα για τη θνησιγενή έκστασή μου
Να πιστέψω
Ότι
Αυτή τη φορά θα κρατήσει
Να μη βουλιάζω εντός μου για το μελλοντικά χαμένο ενδιαφέρον σου
Πριν ακόμα γίνω δική σου
Να μη φοβάμαι ότι θα με ξεχάσεις
Ότι θα σε ξεχάσω
Πριν ακόμα γίνεις δικός μου.
Θα ‘θελα μια φορά
Να μην εκβιάζω τη θλίψη μου για την στιγμή εκείνη
Που
Όλο αυτό θα σβήσει και εγώ θα μείνω μόνη, κατάμονη
Να περπατώ σαν αγρίμι στους δρόμους της Αθήνας
Ακούγοντας τα ίδια τραγούδια ξανά και ξανά
Φτιάχνοντας αλλεπάλληλες εικόνες στο μυαλό μου
Αναζητώντας μια εναλλακτική εκδοχή της πραγματικότητας.
Θα ‘θελα μια φορά
Να αρκεστώ στην ευφορία της συνάντησης
Να παγιδεύσω εντός μου
Την ηδονή της αναμονής
Την ανεξάντλητη ενέργεια
Και αυτό το μούδιασμα
Καθώς
Μπαίνω στην τροχιά σου
Με λεωφορεία, μετρό, ταξί, πόδια
Με όλα τα μέσα που με οδηγούν σε εσένα
Και τρέμω
Περπατώ και τρέμω, γιατί είμαι εκεί που θέλω, εκεί που πρέπει
Περπατώ και τρέμω, γιατί τώρα είμαι εγώ, τώρα είσαι εσύ, αλλά για πόσο;
Περπατώ και τρέμω, μην σκάσει το μπαλόνι σε χίλια κομματάκια
Και
Γυρίσω σε αυτήν που ήμουν πριν από εμάς
Μόνη, κατάμονη.
Είναι νωρίς ακόμα
Κι έχω τόσα, που θέλω να σου δείξω
Φοβάμαι σαν λιγόψυχο κοριτσάκι
Και δεν είμαι καθόλου έτσι
Δεν φανερώνομαι έτσι σε εσένα
Είμαι εκείνη που είμαι και θέλω
Εδώ, τώρα, από πάντα, για πάντα.
Θα ‘θελα μια φορά
Να πενθήσω, όταν θα έρθει η ώρα να το κάνω
Όχι πιο πριν
Η άγουρη αυτή θλίψη με εξαντλεί
Καιρός να αφήσω την κληρονομιά μου πίσω
Και την έξαψη της διαδρομής μου προς εσένα
Να τη βαφτίσω αλλαγή
Να χαρώ
Να κλάψω, γελώντας
Να χαρώ
Να φωνάξω δυνατά
Να κάνει αντίλαλο η χαρά μου
Να ακουστεί παντού
Να μη μαντεύω από τώρα το μισητό τέλος
Είναι νωρίς ακόμα
Έχω τόσα πολλά, που θέλω να σου πω.
Όπου να ‘ναι ξημερώνει
Και φοβάμαι τα πρωινά
Τα φωτεινά, τα λαίμαργα, τα ταπεινωτικά
Γιατί με φορτώνουν ευθύνη και τύψεις
Γιατί σε παίρνουν μακριά μου
Έχω συνηθίσει να πενθώ
Να μισεύω
Να ζω λειψές στιγμές
Να με εχθρεύονται τα πρωινά.
Θα ‘θελα μια φορά
Για αλλαγή
Το πένθος να το πάρει το επόμενο πρωί
Κι εγώ να χαρώ
Να κλάψω, γελώντας
Να χαρώ
Να φωνάξω δυνατά
Να κάνει αντίλαλο η χαρά μου
Να ακουστεί παντού
Έχω τόσα πολλά, που θέλω να σου δώσω.
Και είναι νωρίς ακόμα
Πολύ νωρίς.
–φωτογραφία από Pinterest–
στίξη 