-στα λόγια ο Νίκος Σταϊκούλης
Όλο το βράδυ
ζωγράφιζε στο τραπέζι κόκκινες γραμμές
προσπαθώντας ν’ αποκρυπτογραφήσει
το τελευταίο οχυρό μας
–δυο ποτηράκια μετά
όλες τους είχαν σβηστεί
κι ωστόσο όλο το βράδυ
μια μαύρη καταιγίδα μάς πότιζε
μια καταιγίδα που τώρα μαζεύεται
πάνω από τα κεφάλια τους
και κάθε πρωί
ξανά
κάθε πρωί
βογκάμε στο θρήνο
που είναι τα πόδια μας ακόμα
σφηνωμένα σε ράγες
και που η πόλη είναι ακόμα
στον πάτο της θάλασσας
–ποδοβολητά στο δρόμο
μέσα σε απόλυτη σιωπή
πάει να πει πως είσαι επαναστάτης
εγώ καπνίζω στην άκρη
κοιτάζοντας από πάνω μου μαύρα σύννεφα
«πρόσεξε φίλε, θα σε ποδοπατήσουν,
γύρνα καλύτερα σπίτι σου»
η ταμίας κάπως καταλαβαίνει
που αφήνω πίσω τα μισά πράγματα
κι όταν τα φάρμακα δεν πιάνουν
όταν ξεμένει λίγο αλκοόλ
κι όταν τα κείμενά μου
δεν ξεσηκώνουν τα πόδια του
κι αν όχι αυτή
τότε ποια στιγμή
ξεχειλίζει το ποτήρι;
κι έλα μου ντε
μπορεί να είναι που στις 10
δεν θά ‘χω κιόλας να πάρω καπνό
μπορεί να είναι που γεμίσαμε ανθρώπινα λάθη
ή που το φως της οθόνης
με περνά για τελείως ηλίθιο
μπορεί να είναι που
δεν του είπα εξαρχής
να σταματήσει να χαράζει γραμμές
και να γυρίσει τούμπα το τραπέζι.
–φωτογραφία από Pinterest–
στίξη 