αθανασίου διάκου 7

---

-ένας νόστος από τον Νίκο Σταϊκούλη

Κι αν πλέον δεν κατοικώ μες στο σώμα σου
έχω αφήσει εκεί μικρά μυστικά:

τις γυμνές κόκκινες λέξεις της
στο ξύλινο πάτωμα
τη φαγωμένη πόρτα του σκύλου
μια στάμπα στον τοίχο απ’ τα τσιγάρα
και οπωσδήποτε την απόσταση
από το σπίτι στο μπαρ

κι όταν περνάω τις νύχτες για να σε δω
αλματώνω τη σκέψη μου
σε μια νέα ζωή
που σκοντάφτει πάνω τους καθημερινά
κι οραματίζομαι να τα ζω όλα από την αρχή
όμως δεν είναι το ίδιο
όμως η ατμόσφαιρα έχει πλέον χαθεί
κι η μουσική έχει κλείσει
δεν ήταν ανάγκη να μαζευτούν
όλα σε εφτά χάρτινες κούτες
κι υπήρχαν πράγματα που δεν χώρεσαν
πάει να πει πως με άλλες τόσες
δεν μπορώ να σε ξαναφτιάξω
μου υποσχέθηκες ένα μέλλον αγέρωχο
που μέσα στη δίψα του τέλους
αναπόφευκτα λύγισε

η δίψα του τέλους ίσον το τελευταίο βράδυ
σαν τελετουργικό:
συλλέγω αναμνήσεις
όπως ένας άγιος μαζεύει τη νύχτα
τα σβηστά του κεριά
σε σχέση όμως με τη φασαρία
που επικρατεί στο κεφάλι μου
αυτή η σιωπή που έχει το δωμάτιο
κοντεύει να με πνίξει
κι αν θες απόδειξη
το ψυγείο μόλις σταμάτησε να λειτουργεί
περπατώ μέσα σου
και παριστάνω τον τυφλό
κρατώ δηλαδή ένα μπουκάλι κρασί στο χέρι
και προσπαθώ να αποστηθίσω την αφή
είναι όμως που ακόμα κάτι λείπει

είναι που όλο βαδίζω απ’ έξω
ψάχνοντας ασυναίσθητα
μες στις τσέπες μου τα κλειδιά
μα βρίσκω μόνο ένα φυλάκιο απουσίας
κι ανακαλύπτω έτσι μέσα μου
έναν καινούργιο στεναγμό.