-στα λόγια ο Νίκος Σταϊκούλης
Καλά, άστα τώρα όλα αυτά.
Και μην κάνεις πως δεν έχεις ιδέα
για το γεμάτο όπλο που άφησες
συνωμοτικά στο τραπέζι.
Τα σεντόνια άστα, θα τα μαζέψω εγώ.
Εσύ κοίτα να αλλάξεις ρούχα
γιατί αυτά λερώθηκαν και τώρα φαίνονται.
Και μην κάνεις πως δεν έχεις ιδέα
για το γεμάτο όπλο που άφησες
συνωμοτικά στο τραπέζι.
Τα σεντόνια άστα, θα τα μαζέψω εγώ.
Εσύ κοίτα να αλλάξεις ρούχα
γιατί αυτά λερώθηκαν και τώρα φαίνονται.
Μετά με ρωτάς τι γίνεται
Τι θες να σου πω
με πέθανες στην Άνοιξη
πως όλο θα ‘ρθει, πως όλο θα ‘ρθει
κι απ’ τις τόσες φορές που το πίστεψα
ήρθε κι ούτε με νοιάζει.
Τι θες να σου πω
με πέθανες στην Άνοιξη
πως όλο θα ‘ρθει, πως όλο θα ‘ρθει
κι απ’ τις τόσες φορές που το πίστεψα
ήρθε κι ούτε με νοιάζει.
Ξεκόλλα το μυαλό σου
δεν ταξιδέψαμε ποτέ μαζί.
Έτυχε απλά για λίγο
να καθίσουμε σε ένα κοινό τραπέζι
να ανταλλάξουμε μερικά βλέμματα
και να καλύψουμε μεγάλες κουβέντες
που πιθανότατα θα λέγαμε
κάτω από ύπουλα χάδια
ξέρεις, αυτά τα κατά λάθος
τα δεν το εννοούσα έτσι
τα έλα πιο κοντά γιατί σε θέλω
-κυρίως τα σε θέλω-
Εγώ πάντως να ξέρεις
ταξίδεψα πάνω στη μέση σου
σε εκείνη τη μικρή περιοχή
από το τζιν ως την μπλούζα
που μένει ακάλυπτη
κι έφτιαξα εκεί μια καινούργια θρησκεία
μονοθεϊστική
με μοναδικό αντικείμενο λατρείας
την αφή
και τον ναό ανάμεσα στο στήθος σου.
Ααα, τι έγινε, πώς άλλαξαν τα λόγια;
Για δες τώρα τι κάνει ξαφνικά η Άνοιξη.
στίξη 