-στα λόγια ο Νίκος Σταϊκούλης
Κοίτα που έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον
να μην ξέρω τι κάνεις και πώς περνάς
να αναρωτιέμαι
αν πριν μια ώρα χαμογελούσες
ή έκλαιγες με λυγμούς
κοιτώντας την ταινία
που κάποτε χαζεύαμε παρέα
κρατώντας σφιχτά το μπράτσο μου
κι αντί γι’ αυτό
τώρα κρατάς σφιχτά το πράσινο
μαξιλάρι του καναπέ σου
ή αν ήσουν κάπου έξω
και τα έπινες γελώντας μανιακά
αγγίζοντας πονηρά το ποτήρι.
Κι όλα αυτά
ενώ μπορώ με μια μικρή ματιά
να σκύψω πάνω απ’ την κάμαρά σου
και να δω με τα ίδια μου τα μάτια
με ποιον τέλος πάντων ξαπλώνεις τη νύχτα
σε ποιον ψιθυρίζεις
ή πώς ας πούμε τεντώνονται
τα πόδια σου ανάμεσα στα σεντόνια
κάνοντας αυτόν τον ανεπαίσθητο ήχο
που κάνει η μοναξιά πάνω στο στρώμα
ή αν αφήνεις το φως
ακόμα ανοιχτό
δήθεν για να ξαπλώσω.
στίξη 