-στα λόγια ο Γ. Σ. Αλεξάνδρου
Πότε μου δεν πλησίασα τον χτύπο μου
Στα αυτιά μου ήταν φάλτσα η μελωδία
Ολόκληρη η ζωή μου ήταν στον ύπνο μου
Αντί να τη χαρώ σαν κωμωδία
Φοβόμουν την αγάπη σαν το φάντασμα
Κρυβόμουν μη χαθώ στον έρωτα σου
Γιατί η ψυχή βρισκόταν σε αντάριασμα
Και θα έφερνε το δάκρυ στη ματιά σου
Κανένας δεν αξίζει να πονάει
Αρκεί με τον καιρό να αντιληφθεί
Πώς λάθος έχει μάθει να αγαπάει
Και τότε απ’ τη ζωή θα ανταμειφθεί
Κανένας δεν αξίζει να πονάει
Για του άλλου την αδιόρατη πληγή
Μονάχα όταν μάθει να αγαπάει
Ξενοιάζει και γελάει σα παιδί
Ποτέ μου δεν τη γεύτηκα την αίσθηση
Κατάλευκη θα ήταν η αγκαλιά σου
Στο δράμα μου και στην γλυκιά ψευδαίσθηση
Στερήθηκα για πάντα το άγγιγμα σου
Τα όνειρα ποτέ δεν τα απαρνήθηκα
Κι ας κόστισαν στα σπλάχνα μου συγκρούσεις
Μα τώρα θα αγκαλιάσω όσα φοβήθηκα
Κι ελπίζω να είσαι εκεί και να με ακούσεις
-φωτογραφία από Pinterest–
στίξη 
Πόσες αγάπες πνίξαμε άραγε στο φόβο μας;
Αν και μεγαλώνοντας πιστεύω πως τελικά ο έρωτας πονάει πιο πολύ, σίγουρα σε κάθε μορφή το να είσαι αυτό που είσαι παρ’ όλα όσα είσαι, είναι μια επίπονη διαδικασία που πάντα σε κρατάει δέσμιο.
Όπως και να χει όμως, κάθε φορά θα αξίζει τον κόπο.
Έστω και αν είναι μόνο για λίγες στιγμές.
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο