-στα λόγια ο Νίκος Σταϊκούλης
Κι έπεφταν πάνω μας τα χρόνια και μας πλάκωναν
κι εμείς τεντώναμε ένα ξύλινο σπαθί για προστασία
που κάθε τρεις και λίγο φούντωνε και γινόταν στάχτη
απ’ το καλοκαίρι
ή από το αλκοόλ που μας έκαιγε το στήθος.
Γι’ αυτό και ρίχναμε ατέλειωτες κατάρες
μόλις ερχόταν ο Ιούνης
γι’ αυτό και κάθε βράδυ
στα κρυφά
γεννούσαμε απ’ την ανάσα μας έναν δικό μας χειμώνα
από τραγούδια που είχαμε συνηθίσει πια να τα λέμε
από εκείνα που κάπως είχαν γίνει σπίτι μας
κι ύστερα, χωρίς να το καταλάβουμε,
έγινε η ζωή μας όλη καλοκαίρι.
στίξη 