-στα λόγια ο Νίκος Σταϊκούλης /
φωτογραφία: paranoiko_xaos
Στις 8 και 56 τη Δευτέρα
υπάρχουν σταγόνες που αυτοκτονούν
από τις κορυφές της Στουρνάρη,
υπάρχουν παιδιά που ακόμα κοιμούνται
με τη χθεσινή νύχτα να χαράζεται μέσα τους,
υπάρχουν όνειρα που σβήνουν
την ώρα που μισανοίγουν τα μάτια σου,
υπάρχω εγώ που δεν ζω τον έρωτά μου.
Στις 9 και 59 το βράδυ
υπάρχει μια καθημερινότητα που αργοπεθαίνει,
υπάρχει η κίνηση της γάτας που μας τραβά την προσοχή
ελλείψει άλλου ενδιαφέροντος,
υπάρχουν τασάκια που γεμίζουν αδιάκοπα,
αέρας που ορμάει απ’ έξω
να μας φέρει με το ζόρι κοντά,
υπάρχουμε εμείς που μας λείπει η μουσική
που το φως μάς ζαλίζει
που το βιβλίο είναι κακό
κι άρα δεν έχουμε παρηγοριά
που από αύριο
–κι αυτό το ξέρουμε ήδη–
όλα θα μείνουν στη θέση τους.
στίξη 