Πενθεί και κλαίει Ο ποιητής Και εκεί καθώς Η θλίψη τον έπνιγε Ανασηκώνει το βλέμμα του -στα λόγια ο Γ. Σ. Αλεξάνδρου
Ετικέτα: poem
Συντρίμμια
Εξαρτήθηκα από το βλέμμα σου Σαν να ‘τανε το πιο σκληρό ναρκωτικό Κι όταν το σκέφτομαι Χάνω τον κόσμο -στα λόγια ο Γ. Σ. Αλεξάνδρου
Το δέρμα σου φρούτο ώριμο
και πώς να σου εξηγήσω ότι δεν έχω πλέον στόμα αλλά η ανάγκη μου να σε τρώω όλο και μεγαλώνει -στα λόγια ο Νίκος Σταϊκούλης
Μια θέση στο τρένο
κι εμείς να κάνουμε τις ίδιες ευχές με διαφορετικές λέξεις κι εμείς να κοιτάμε τον ίδιο ουρανό αλλά να εστιάζουμε σε διαφορετικά αστέρια -στα λόγια η Ισμήνη Κατσαβάρου
Προσευχή
Δώσε μου δύναμη Να φέρω μόνος -στα λόγια ο Γ. Σ. Αλεξάνδρου
Να καταργήσουμε το καλοκαίρι
μας έφτανε η θάλασσα κι ένας καλός ύπνος το μεσημέρι τώρα δεν έχουμε τι να κάνουμε τα χέρια μας πιάνουμε βιβλίο αφήνουμε βιβλίο πιάνουμε σώμα αφήνουμε σώμα -στα λόγια ο Νίκος Σταϊκούλης
Λάσπη
Στο τέλος τι μένει; Ένα ηλίθιο τέλος σε αυτήν την βλακώδη ύπαρξη; Ή Μία απέραντη σιωπή; -στα λόγια ο Σπύρος Μάρκος
Καλοκαίρι
Θέλω μονάχος Να σκεφτώ Τι με συμφέρει Να ακολουθήσω -στα λόγια ο Γ. Σ. Αλεξάνδρου
Η ποίηση επιτέλους με εγκατέλειψε
Τώρα είναι Αύγουστος - προχθές το βράδυ δεν είπα στην αρχή; Πως πέρασαν δυο μήνες; Φαίνεται πως η εγκατάλειψη αλλάζει το χρόνο- -στα λόγια ο Νίκος Σταϊκούλης
στίξη 