-στα λόγια η Ισμήνη Κατσάβαρου /
στη φωτογραφία η Θεοδοσία Κατσαρού
Έλα παραδέξου το
Όταν έφτασες στο τρένο για να βγάλεις το δεύτερο εισιτήριο του καλοκαιριού
Ήθελες να φωνάξεις από απελπισία
Για την μίζερη εικόνα που έβλεπες γύρω σου
με τους αιτιολογικούς συνδέσμους να παίρνουν φωτιά
και να εκτοξεύονται από τα λεξικά
συμπληρώνοντας απλά
τις βρώμικες θέσεις
τα λερωμένα παπούτσια
και τα περιτυλίγματα σοκολάτας που έγλυφαν το έδαφος
ξεκινούσες από χαμηλά μέχρι το βλέμμα σου να καλύψει τα τετραγωνικά που χρειάζονταν για να μετατοπιστεί στον επόμενο όροφο θλίψης
καμία πρόταση αισιοδοξίας δεν υπήρξε
Όσο απεγνωσμένα και να την έψαχνα
οι εικόνες γύρω σου μύριζαν μπαρούτι
κι όλο και δυνάμωνε
η επανειλημμένη σου κίνηση
να παίζεις με αυτό το κομπολόι
Όσο οι χάντρες τρέφονταν από λίγα δευτερόλεπτα σμίξης μεταξύ τους
κι εμείς απλά τι;
κι εμείς απλά να καθυστερούμε την ύπαρξη μας
στο εκδοτήριο των
πιο βαριών ανασών
όπου μας έδιναν τα πρωτεία
και μας περιέγραφαν τις παροχές
τραβώντας μας από το χέρι κάθε φορά που η μνήμη μας ήταν αρκετή για να αντισταθούμε
και αντίστοιχα τις τραβούσαμε εμείς κάθε φορά που η μνήμη μάς απατούσε
στο βωμό του για πάντα
μας δίδαξαν την αξία της ευθυγράμμισης στα χρόνια που δεν είχαμε μάθει την λέξη όχι
μας πρόσφεραν τα πιο εντατικά καλοκαιρινά μαθήματα που θα μπορούσαν να υπάρξουν σε φροντιστήριο
με οικογενειακά πακέτα σε τιμή έκπτωσης συναισθημάτων
καμία καμπύλη δεν ήταν επιτρεπτή
παρά μόνο οι φυσικές καμπύλες του σώματος
που δημιουργήθηκαν ανωτέρας βίας
οι χάρακες έκαναν τις καλύτερες χαρακιές μέσα μας
κι όλο και ανέβαιναν ορόφους
με τα σκαλιά να λιγοστεύουν σε μονοψήφιο αριθμό
και με τις πόρτες να ανοίγουν διάπλατα τα μυστικά τους
Αφήνοντας για ακόμη μια φορά τις γλάστρες ένοχες στο έγκλημα
Με τους όρους και τις προϋποθέσεις
να τεντώνουν το σώμα τους στις σελίδες
του κρεβατιού μας
με μόνο κοινό γνώρισμα
να μπορούμε να λερώνουμε τα γαλάζια σεντόνια
όσο αυτοί κατάφερναν
να μας στριμώχνουν με όλο και λιγότερα μαξιλάρια
Με σκοπό να πέσουμε κάτω
πλημμυρισμένοι από πληγές
με τα κεφάλια τοποθετημένα
δεξιόστροφα κάθε φόρα
πιέζοντας τα αυτιά μας
που ξεγελάστηκαν
από ουρλιαχτά και τραγούδια
στην πιο δημοφιλή παράσταση της πόλης
την ίδια ώρα
που ένα παιδί τζόγαρε τα τελευταία του παιδικά όνειρα στο προποτζίδικο της Σταδίου
την ίδια ώρα που έσπρωχνα τον κόσμο για να γυρίσει πίσω να το δει
το ίδιο δευτερόλεπτο που η απόδειξη έφυγε από τα ανήλικα χέρια
και προσγειώθηκε στις κόρες όσων ήταν έτοιμοι να την διαβάσουν
Εκεί μόνο κατάλαβα την σημασιολογία των λέξεων και των φράσεων
Εκεί κατάλαβα πως την ορίζω εγώ
Εκεί κατάλαβα πως η φωνή μου έχει δύναμη
Εκεί είδα πως η απελπισία δεν νικήθηκε ποτέ αλλά όλο και κουλουριαζόταν στην προσπάθεια μας να την αγκαλιάσουμε
δείχνοντας μας τους ορόφους που έτρεχαν από αίμα, για να προλάβουμε να σώσουμε
ρίχνοντας μπαρούτι για να τρέξουμε από τα δωμάτια που δεν μας άντεχαν
βάζοντας προϋποθέσεις για να τις διαψεύσουμε στο βωμό του πιο καμπυλωτού έρωτα
με τα γαλάζια σεντόνια να δείχνουν τους πάνω ορόφους του λαιμού μας
που πνίγονταν στα εκδοτήρια των πιο γρήγορων παλμών
Αυτό το καλοκαίρι
στον οιωνό των εισιτηρίων έδωσα τα τελευταία μου λεφτά και τζόγαρα τις ενήλικες απελπισίες
Εκεί η λέξη απελπισία πότιζε τα καμένα κρεβάτια του 6ου και του 7ου
που είχα προλάβει να σώσω
καθώς σου έγραφα
κι εμείς απλά τι;
κι εμείς μια ζωή στα εκδοτήρια να περιμένουμε για μια νέα αρχή που θα έρθει να μας πιάσει από το χέρι. Ξεχάσαμε όμως πως είχαμε μείνει μετεξεταστέοι στο πιο δύσκολο μάθημα της γεωμετρίας. Τότε που μας μάθαιναν τις καμπύλες και τα σκαληνά τρίγωνα.
Κι εγώ μια ζωή να λέω λάθος τον ορισμό και να κόβομαι στην ίδια τάξη.
Δεν με πλήγωνε όμως αυτό, με πλήγωνε που δεν μπορούσα να ελέγξω τίποτα γύρω μου.
Σαν να ψάχνω απεγνωσμένα μια ζωή να ελέγξω ένα κύμα
Μάταια
αφού την ίδια στιγμή
ερχόταν ο ορισμός για να με αποστομώσει
«μια διαταραχή του χώρου και του χρόνου»
Γι’ αυτό σου λέω, εμένα οι ορισμοί δεν μου άρεσαν γιατί έκρυβαν μια δόση αλήθειας και μια μεγαλύτερη δόση περιορισμού. Ένας άνθρωπος που λατρεύει την επικινδυνότητα της θάλασσας αλλά επιδιώκει και τον έλεγχο της ξηράς, πως μπορεί να ορισθεί κάτι τέτοιο;
Αντιφατικές λέξεις δεν συνίσταται
Η μόνη απάντηση που θα μπορούσε να δοθεί.
κι εμείς
να κάνουμε τις ίδιες ευχές με διαφορετικές λέξεις
κι εμείς
να κοιτάμε τον ίδιο ουρανό αλλά να εστιάζουμε σε διαφορετικά αστέρια
κι εγώ να μη περιμένω κανέναν πλέον στον εκδοτήριο, παρά μόνο το τρένο για να γλιστρήσω όλο και πιο κοντά σε μια πρόταση που θα περιέχει το όνομα μου, μια συνοφρύωση φρυδιών και μια αγκαλιά.
Κι ας μη συνίσταται
Δεν βαρεθήκατε με τους ορισμούς;
Κι αν θέλετε να ορίσετε κάτι
Ορίστε αυτά τα γεωμετρικά σχήματα και ελάτε να μου τα εξηγήσετε
στίξη 