-στα λόγια ο Νίκος Σταϊκούλης /
φωτογραφία από paranoiko_xaos
Και γέμισαν τα μάτια μου αλάτι
το δέρμα σου σαν φρούτο ώριμο
τι κάνουμε
και πώς ζούμε έτσι
και τι δρόμους πήραμε
και ποιους αφήσαμε
κάποτε κάτι ήθελα να πω
τα τελευταία βράδια
τρέμουν τα χέρια μου
βρέχω συχνά τις σελίδες
κρύβω τις λέξεις μου
μήπως και τις βρεις
και ξεχνάω ξεχνάω
και πώς να σου εξηγήσω
ότι δεν έχω πλέον στόμα
αλλά η ανάγκη μου
να σε τρώω όλο και μεγαλώνει
πως οι ζωές των άλλων ξένες
πως οι ζωές οι δικές μας ξένες
κάποια στιγμή θα καούμε
είναι το μόνο σίγουρο
μα όταν οι φλόγες
θα ανεβαίνουν ως τα μαλλιά μας
το ζήτημα είναι
ποιανού το όνομα θα φωνάζουμε
και πώς θα φωνάζω εγώ χωρίς στόμα
ποιο όνομα αφού πλέον ξεχνάω
που είναι όλοι
-ποιοι όλοι ρε;-
δεν γράφουμε παρά μόνο για να σωθούμε
σου λέω απίστευτη σωτηρία
δεν ξέρω πια πώς να τη σταματήσω
η αβάστακτη ελαφρότητα του καλοκαιριού
που κάθε μέρα
γεννιούνται όνειρα και πεθαίνουν
γεμίζουν τα μάτια μου εικόνες
και τι με καίει τώρα
αυτές ή το αλάτι;
είσαι ίδια ο βυθός
τόσο να σε τραβά και τόσο να σε πνίγει
ώριμα φρούτα
κι άγουρα φρούτα
είσαι το ένα είμαι το άλλο
πάνε χαλάσανε τα κείμενά μου
δεν βγάζουν πλέον νόημα
δεν σώζουν κανέναν
χαράζω σελίδες όπως χαράζω το δέρμα σου
όπως χαράζουμε τα χρόνια μας
στο ξύλινο τραπέζι
να έχουμε να θυμόμαστε μετά
α! να εκείνο, θυμάσαι;
α! αυτό ας το ξεχάσουμε
και μάλλον ας πάρουμε μωρέ
ένα καινούργιο τραπέζι
Δεν βαριέσαι.
Κάθε καλοκαίρι τα ίδια.
στίξη 