Generation 404

Άλλοτε πατώντας σε δύο βράχους σαν τον Κολοσσό της Ρόδου κι άλλοτε τρέχοντας να περάσουμε μέσα από δύο βράχους –πέτρες Συμπληγάδες– η γενιά μας άλλοτε ακουμπά και γεφυρώνει δύο αιώνες και δυο χιλιετίες κι άλλοτε παλεύει να βγάλει τη μέρα.

Ποιο είναι το έδαφος που πατάμε, τι μας κρατά το βράδυ ξάγρυπνα, τι μας σηκώνει νωρίς το πρωί; Τι πάει να πει γενιά και τι πάει να πει μετάβαση; Και πώς μπορούν όλα αυτά άλλοτε να ακουμπάνε πάνω στις λέξεις κι άλλοτε να τρέχουν να ξεφύγουν απ’ αυτές;

Σίγουρα μιλώντας για εμάς μέσα από τα γραπτά μας μιλάμε και για την γενιά μας, αλλά ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για τη γενιά μας, τη γενιά των millenials, τη γενιά της μετάβασης, που γνωρίζει και την κασέτα στο ραδιόφωνο και το Spotify, που γνωρίζει και τη δισκέτα και το Drive, που γνωρίζει και ξεχνάει πολλά, που πίνει μπύρες με την ίδια ευκολία που όλα μπορούν να γίνουν δύσκολα και που μπορείς να της προσάψεις χίλια δυο άλλα, όπως το να γράφει ποίηση και να κάνει sexting παράλληλα, αυτή τη γενιά, αυτής της γενιάς, αυτή η γενιά.

Η {στίξη}, με μεγάλο ενθουσιασμό, ανακοινώνει το αφιέρωμα Generation 404, ένα αφιέρωμα από τη δική μας γενιά για τη δική μας γενιά, και απευθύνει ανοιχτό κάλεσμα για τη συλλογή κειμένων, ποιημάτων, βίντεο, εικαστικών & μουσικών έργων ή κάθε είδους τέχνης, που θα αποδίδουν την οπτική του δημιουργού για το θέμα. Το φεστιβάλ θα διαρκέσει για όλο το Σεπτέμβριο του 2022 και όλα τα έργα που θα μαζευτούν θα φιλοξενηθούν στο σάιτ της {στίξης}. Το αφιέρωμα θα πλαισιωθεί επίσης από zine με κείμενα της συντακτικής ομάδας, εικαστική έκθεση και live.

Προθεσμία υποβολής: 14/9/2022 στο stixh@yahoo.com.

Αν θέλετε να στηρίξετε οικονομικά το αφιέρωμα, μπορείτε να το κάνετε εδώ:

fill our ink

Generation 404

Γενιά 404 λάθη. -στίχοι & ερμηνεία: Παράγοντας 405

Σκέψεις Αυγούστου

Μιας και, είκοσι χρόνια πέρασαν από πάνω μου οχτώ ζωές είκοσι τρία καλοκαίρια τώρα. -στα λόγια ο Υποτονικός

Ατέρμονο γιατί

τα ρούχα λερώνουν τους συντρόφους λιθοβολούν τις μπλε στολές τα ρούχα σκοτώνουν –στα λόγια η Κατερίνα Κουνάβη

The end of the world as we know it (is it?)–1&2

Ακόμα ένα τραγούδι, ακόμα μια γιορτή, ένα τέλος, μια νέα εποχή, μια τούρτα, μια κάποια κρίση συνείδησης (και πάμε πάλι του χρόνου). -έργο από την Αγγελική Πολίτη

The Backrooms

Μεταξύ του πρότινος και του ύστερα, πλανιέσαι απολεσθείς. Δύο βήματα μπρος, τέσσερα πίσω κι έπειτα αλλάζεις κατεύθυνση. Πόσο στα αλήθεια πράττεις έτσι; -στα λόγια ο SideliK_2

Κρίσεις πανικού, οι φίλες μου

Οι κρίσεις πανικού, είναι φίλες μου, από επιλογή. Αν ήταν εχθρός μου, δεν ξέρω αν θα ζούσα ακόμη. -στα λόγια η Ηλιάνα Τσακίρη

Instead

Θέλω να σου μιλήσω για εμάς. -έργο από την makoubizou

Φτερά στο κύμα

«Δε θέλω να πετάξω μόνος», σου απαντώ, «αλλά μαζί σου». -στα λόγια ο Γιώργος Πίστας

Ζητείται νέος

Ζητείται λόγος για να ξυπνήσω αύριο το πρωί και να σιδερώσω το λευκό μου πουκάμισο. -στα λόγια η Μαρία Μπάκα

Η κυρία Τατιάνα

Η κρίση πανικού περιμένει σταυροπόδι στο μπάνιο εδώ και ώρα. Έρχεται κάθε μήνα σταθερά μαζί με την περίοδο σαν περίτρανη απόδειξη του επαγγελματισμού μου. -στα λόγια η Μαρία Μπάκα

6/12

Γιατί, «κι ας μη νικήσουμε ποτέ , θα πολεμάμε πάντα.» -στα λόγια ο moha le fou

Το συν-αιμά

Ο θάνατος έγινε πια παράσταση κι ο πόλεμος αυλαία που δεν κλείνει -στα λόγια ο moha le fou

Συγκεκριμένα απροσδιόριστοι

Μια γραμμή που τέμνει τα πάντα στη μέση και μια γραμμή που τα πάντα ενώνει κι ας είμαστε μόνοι κι ας μη σου αρέσει. -στα λόγια ο moha le fou

Αντίο

Βλέπεις είναι σαν να ψάχνω από κάπου να πιαστώ κι αυτός ο βοριάς μου δείχνει πως μπορώ τα χέρια σου από πάνω μου να τραβήξω. -στα λόγια ο Γιώργος Πίστας

Διάψευση

Τα παιδιά παίζουν ακόμα Διαψεύδουν τις απόψεις Των «μεγάλων» Πώς είναι τάχα ανιαρά Πώς δεν γεμίζουν τις πλατείες Και τα γήπεδα -στα λόγια ο Γ. Σ. Αλεξάνδρου

Η γη που με ματώνει

Δεν έχει γεια Στη γη που με ματώνει Έχει νεκρούς Στης θάλασσας τ’ αλώνι Έχει κραυγή Μητέρας που στοιχειώνει Κι ένα παιδί Που πια δεν μεγαλώνει -στα λόγια ο Γ. Σ. Αλεξάνδρου

Η στιγμή που ο κόσμος όλος παθαίνει ασφυξία

Κι ένα βράδυ -ποιο βράδυ; εγώ μιλάω για απόψε- βγήκε το κάθε ποντίκι απ’ τις σκιές βρήκε τον μπάσταρδο που το είχε κλωτσήσει κι έτσι αργά και ήσυχα χωρίς να διαταράξει όντως τον ύπνο του του έκοψε το λαιμό -στα λόγια ο Νίκος Σταϊκούλης

Ο λαθραίος

Χτυπήσανε τις πόλεις τα μεσάνυχτα Κανένας δεν μιλά μονάχα κλαίει Τα μάτια μας κοιτάζουνε μισάνοιχτα Κι η ελπίδα μας στη θάλασσα επιπλέει -στα λόγια ο Γ. Σ. Αλεξάνδρου

Εχθροί

Μα στάσου πήγε δώδεκα Άσπρισαν τα μαλλιά μου Κι οι δρόμοι άδειοι Που πήγαν όλοι Δεν είναι εδώ Ούτε οι εχθροί μου πια -στα λόγια ο Γ. Σ. Αλεξάνδρου

Κενή Διαθήκη

Θα καταστρέψουμε ξανά ό,τι χτίστηκε μα δεν διαθέτουμε τρεις μέρες.

Ηχώ

Χτύπησα, όπως μου είπες, την πόρτα αλλά δεν άνοιξε κανείς. Ζήτησα το νερό, όμως κανείς δεν με ξεδίψασε.