Π(ρ)όζα
Διπλωπία
Νομίζω ότι πλέον χρησιμοποιώ τις ίδιες λέξεις ή σου μιλάω για τα ίδια θέματα. Χάνει την δυναμική της η φαντασία μου.
-στα λόγια η Ισμήνη Κατσάβαρου
Η συμφωνία της κουζίνας
Νερωμένο φαγητό – νερωμένη ζωή – οικείες καταστάσεις, είχε σκεφτεί και γελούσε πικρόχολα, ενώ έψηνε μανιτάρια στον φούρνο.
-ένα όραμα από την Ελένη Γεωργίου
του αρέσει περισσότερο η σκοτεινή πλευρά της σελήνης
Κοιτάζω την Ε. και νιώθω πως θέλω να κολλήσω πάνω της σαν μαγνήτης. Η Μ. δίπλα μου δεν παίρνει χαμπάρι, η Μ. δίπλα μου δεν θα έπαιρνε χαμπάρι ακόμη κι αν άφηνα την Ε. να με καταπιεί ολόκληρο, εκεί μπροστά σε όλους.
-ένα όραμα από τον Νίκο Σταϊκούλη
Γκύζη
Το αγαπημένο μέρος στη Γη, γεννιέται εκεί που γεννιέται ο κίνδυνος, ένα καταφύγιο που γράφει το όνομά σου
-ένας νόστος από την Ισμήνη Κατσάβαρου
Ίχνος 2. Άσωτος
Τώρα που γύρισε και που ήταν η πόρτα ανοιχτή μισάνοιχτη όπως όταν περιμένεις να επιστρέψει η γάτα από τον κήπο –άραγε εκείνον περιμένανε ή καμιά γάτα;
-στα λόγια ο Σταμάτης Παρασκευάς
π.Χ (πριν χρειαστεί να σου πω σ’ αγαπώ)
Ίσως να αγγίξαμε και λίγο και την τακτική του κόσμου που αγωνιά να γεννιέται, προσδοκά να δουλεύει, προσπαθεί να νοιάζεται, λυτρώνεται να αγαπά και τρέχει να πεθάνει.
-στα λόγια η Ισμήνη Κατσάβαρου
Ημερολόγιο διαμερίσματος #1
Ορίστε κι η σημαντικότερη παρομοίωση των λέξεων : το κεφάλι μου σαν οβίδα που κοντεύει να εκτοξευτεί, κι αν δεν εκτοξευτεί, τουλάχιστον να σκάσει
-στα λόγια ο Νίκος Σταϊκούλης
In a Lonely Place
αν αύριο η πόλη μαυρίσει /ποιος θα ισχυριστεί πως ήταν άσπρη;/ που πηγαίνεις αλήθεια όταν νοσταλγείς ένα μέρος που δεν υπάρχει πια/
-στα λόγια η Ισμήνη Κατσάβαρου
Ένα βουητό στο δάσος
Σήκωσε αργά το κεφάλι του και τον κοίταξε. Τα μάτια του ήταν θολά. «Πεινάμε», του είπε σιγανά.
-στα λόγια ο Νίκος Σταϊκούλης
Να εφεύρουμε νέους μύθους
Κι όμως, ακόμη διατρέχουμε τη γη, καλπάζουμε στην ενδοχώρα με βλέμμα θολό, κρύβοντας με εντυπωσιακή δεξιότητα τη δική μας έκταση.
-στα λόγια ο Νίκος Σταϊκούλης
Όλοι οι δρόμοι φωνάζουν Ικαρία
Πλέουμε λοιπόν στα ανοιχτά του επίγειου παράδεισου, που ακούει στο όνομα Ικαρία, ναι καλά ακούσατε πάμε στο νησί της ξεκούρασης, του ζεν, του πανηγυριού, του ελεύθερου κάμπινγκ.
-στα λόγια η Ισμήνη Κατσαβάρου
Covid version
Κλείσε το φως να κοιμηθούμε, είναι πολύ αργά και το μόνο που μπορώ να κάνω σωστά είναι να μη σκέφτομαι.
-στα λόγια η Ισμήνη Κατσαβάρου
Ανάποδα – Τελευταίο
Τώρα, μια λάμπα ηλεκτρική φώτιζε το δωμάτιό του και έπαιζε ένα παιχνίδι, προβάλλοντας σκιές πάνω στον τοίχο του που κάποτε ήταν σάρκες, αντηχώντας έναν αντίλαλο μπερδεμένων φωνών που κάποτε ακούγονταν ολοκάθαρα στα αυτιά του.
-στα λόγια ο Νίκος Σταϊκούλης
Ανάποδα [ 13 ]
Τα αυτοκίνητα ήταν ελάχιστα και το μόνο που ακουγόταν ήταν ένας υπόκωφος ήχος, σαν βοή, που μαρτυρούσε ότι η πόλη ήταν πράγματι ζωντανή και ανέπνεε. Τις ώρες αυτές απλώς η αναπνοή της ήταν ήρεμη, οι σκέψεις της λίγες και μάλλον κάπνιζε το τελευταίο της τσιγάρο πριν κοιμηθεί ή έκανε τις τελευταίες αναλαμπές της ημέρας της…
Ανάποδα [ 12 ]
Η αρχική διαφωνία προέκυψε με τους γύρω του όταν αποφάσισε να βγάλει τα γυαλιά του. Φυσικά ο ίδιος δεν τα έσπασε, γιατί, εντάξει, δεν ήταν και τόσο τολμηρός, ήθελε να έχει μια δικλείδα ασφαλείας, αλλά τα καταχώνιασε σε ένα συρτάρι και είχε αποφασίσει να μην τα χρησιμοποιήσει ξανά στην καθημερινότητά του.
-στα λόγια ο Νίκος…
Ανάποδα [ 11]
Είχε βρεθεί ξαφνικά μπροστά σε μια αποκαλυπτική αλήθεια, μπροστά σε ένα θαύμα, ένα εργαλείο για την ύπαρξή του, το οποίο δεν είχε ιδέα πώς να διαχειριστεί. Οι άμυνές του αυτομάτως έπεσαν.
-στα λόγια ο Νίκος Σταϊκούλης
Ανάποδα [ 10 ]
Περίμενε στην τεράστια ουρά που είχε δημιουργηθεί μπροστά από τους πάγκους που σερβίρονταν τα φαγητά, όταν πρόσεξε στα τραπέζια που κάποιοι ήδη έτρωγαν, μια γνωστή φυσιογνωμία. Ήταν ένας νεαρός, αποκομμένος από τις πολλές παρέες που είχαν μαζευτεί και πλημμύριζαν τον χώρο, που καθόταν σε ένα απόμερο γωνιακό τραπέζι και έτρωγε διαβάζοντας ένα βιβλίο.
-στα…
Ανάποδα [ 9 ]
Οι άνθρωποί του τον νοιάζονταν, αυτό ήταν αλήθεια. Μα πότε βρέθηκαν δίπλα του; Πολλοί εμφανίζονταν κι εξαφανίζονταν ανάλογα με την παρουσία ή την απουσία της χίμαιρας. Αν παρατούσε τα γυαλιά του, αν η φρικτή εκείνη ασθένεια επανερχόταν, πράγμα που ήδη τον τρομοκρατούσε, τότε τι θα συνέβαινε;
-στα λόγια ο Νίκος Σταϊκούλης
Ανάποδα [ 8 ]
Ο χώρος ήταν σχετικά μικρός, ένα μόνο μικρό φως, κόκκινο ήταν αναμμένο πάνω σε ένα μικρό περβάζι και το δωματιάκι μέσα στον καπνό από τα τσιγάρα. Σαν την είσοδο στην κόλαση ένα πράμα. Λίγο άβολα στην αρχή, σιγά σιγά βολεύτηκαν, βρήκαν τις θέσεις τους και άρχισε το ποτοπανηγύρι. Οι μπάφοι έδιναν κι έπαιρναν.
-στα λόγια…
Κάτι πήγε στραβά. Παρακαλώ ανανεώστε τη Σελίδα και/ή δοκιμάστε ξανά.
στίξη 